نوایی از یک دوست

اتش به خاکستر بدل شد

نه گرمی داشت

نه غروری

نه رنگ سرخی

فقط اندوهی که در خاکسترش می شد جست

************

وقتی گوش فرا دادم

می خواند نوایی از غم

اتشی با خاکستر یک نامفهوم

ان هنگام که می نواخت گرمی یک اواز

اواز رنگ پریده ی یک ماه

می شنیدم نوای این ماتم

**************

فرجام هر اتش

شهوت مرگ است در دل سیاه و سرد زغال

جایی که رنگ های مفهوم عشق

تار می شوند در دل تردیدها و شاید ها.........