عاشقانه های دل بر سنگ سیاه سکوت
حکایت یک تاریخ بر تن تک درخت پیر و فرتوت
مادیان یادواره ها دشت سینه ام را میکوبد
قمریان خاطره و ریتم اوازی مبهوت
در شبی بارانی..چنین سخت و بی پایان
اتاقی مه گرفته
زوج شبرنگ خیره
داستان سقف سپید و عنکبوت
و اغازی نو
یورش افکار نو پدید بر عزم بی دفاع
فکر مسافر مانده در نخوت شروع
فکر داستان نیمه شب..خوشه های ترس یخ زده
فکر نماز این دریچه ها بر انوار روشن طلوع
من و هم اغوشی امید زرین لحظه ها
به زیبایی بخشش یک لغزش..بکارت رویاها
(چند بارش باید از رفتن گذشت؟!!!!
چند سنگ قبر سیاه بر عاشقانه ها باید نوشت؟!!!
دل بر چند حکایت بی جان کنده ها باید سپرد؟!!!)
با انحطاط اخرین قطره
اینک منم به یکباره
لذت شروع مسافر مانده در نخوت شروع
در عبور اینباره ام جا میگذارم عزم را هم در رکوع
اندوه راز تنهایی شب
می نشیند بر دل ماه
بدین سان هر سحر جرات هم اغوشی خورشید را
بر ستاره های دل پاره پاره اش
می فشاند بر سر ما
تا بخواند شعر سفر
تا بگوید اشنایی نیست تنها ره عشق......
رفیقانی نه به سان گرگ، که ذات ادمیشان می نمود
فرزندانی خلف تنها به اندیشه سیاه پدر
ان هنگام که شعله های سیب دندان زدهْ تعبیر خیال کجشان به قسم می شود
به تین ،به زیتون، به بال های پا مال اشرفیت
...........................
.............................................
......................
دریغ از لحظه ای که اخرین تبعیدی قلعه ی "من" هم میشکند
جایی که شلوغ پنهانی دو انسان را خبر از من و تو نمی ماند
سپاهیان سکوت تاریکی شبم را می درند
دلهره ی ماه بی شعاع، ترس یخ زده ی بلورین
ستاره های هرِّ دل ریخته اش،مو برداشته شکسته اش
وسپاهیان می تازند،پشت نیرنگ نارفیقان
در هنگام سپید و سرخ زهد و ریا
در لحظه ی تلاقی من،با هر انچه از "من" ماند به جفا
*** *** ***
طنین شکستنش به گوش میرسد
قلعه ی فرو ریخته، ترک کهنه ی دلم را می تکاند
با بیداری اخرین ستاره
باز هم دریغ از من
بوی گوشت روح زنده،سوخته،رویا ندیده
دل اسمان را می لرزاند
اخرین دلخوشی من ِ رفته،روسیاهی دود این دریغ که میماند به یادگارش......
..........
.......................
اخرین تبعیدی قلعه "من" هم شکست