من ان مستم
که پا بستم
بر ان گیسوی چون موجش
خوشا ایشان
سمن رویی
ختن بویی
که حوران فلک پیما
ثنا گویند در اوجش
** ** **
من ان دیدم که این گونه
ازین تقدیر می نالم
شب ادم مجالم نیست
طلوع روشن مهرش
ز مرگم پیش تر می خواهم
** ** **
به حال این دل شیدا
مکن فکری ز نا اهلی
فسار خویش گم کرد
به تنگ امد ز تنهایی