بهار

 سو سو میزند نوری

 شکوفا میان شاخسار خفته،در هم

 و مشتی سبز

 گره شده بر شولای چون پری

 جوانه ی سپید، میزند نوای امید

 به بانگش چوبک خفته جان می گیرد

 ناگهی که برف به کنج خاک می خزید

 ول وله می شود حیات

 قل قله میشود سبزی جا گرفته بر نبات

 ان هنگامی که بهار میخندید